7. Ólafsþing 2024

Mál og saga býður alla velkomna á Ólafsþing sem fram fer fyrsta vetrardag, laugardaginn 26. október nk., í fyrirlestrasal Eddu við Arngrímsgötu.

Ráðstefnan, sem nú fer fram í sjöunda sinn, er haldin í samstarfi við Málvísindastofnun Háskóla Íslands.

Dagskrá

9:25–9:30 Þingið sett

9:30–10:00 Sigríður Sæunn Sigurðardóttir: Kerfisvæðing flóknu forsetninganna á bak við og við hliðina á

10:00–10:30 Jón Friðjónsson: Íslenskt mál og gervigreind (spjallmennið ChatGPT)

10:30–11:00 Kaffihlé

11:00–11:30 Aðalsteinn Hákonarson: Högn(i)

11:30–12:00 Guðrún Þórhallsdóttir: Málfræðin í náttúrunafnakenningunni

12:00–12:30 Katrín Axelsdóttir: Er –ey hin nýja –ína?

12:30–13:30 Hádegishlé

13:30–14:00 Helgi Skúli Kjartansson: Himnasmiður og hryngerðirnar

14:00–14:30 Klaus Johan Myrvoll: «Poetisk stemmatikk» – opprinnelsen og utviklingen av Óláfs saga hins helga

14:30–15:00 Þorgeir Sigurðsson: Samdi Snorri skýringarnar við Háttatal?

15:00–15:30 Kaffihlé

15:30–16:00 Heimir Freyr Viðarsson: Af meintri vömm Wiséns – Ritdeilan við Larsson og spjöllin á Íslenskri hómilíubók

16:00–16:30 Jón Axel Harðarson: Forarpyttir orðsifjafræðinnar: Nokkur dæmi

16:30 Ráðstefnuslit og léttar veitingar

Allir velkomnir

 

Útdrættir erinda (eftir stafrófsröð Fyrirlesara)

 

Aðalsteinn Hákonarson: Högn(i)

Í færslu um mannsnafnið Högni í Íslenskri orðsifjabók er nefnt íslenska fjallsheitið Högn. Ásgeir Bl. Magnússon benti á að það virðist eiga sér samsvörun í nýnorsku hogn (kvk.) er merki ‘fjallshryggur, fjallsegg’. Alf Torp taldi það kunna að vera skylt sagnorðinu hanga en það áleit Ásgeir vafasamt. Hæpið er enda að skýra íslenska fjallsheitið þannig. Mannsnafnið Högni hefur verið talið skylt orðunum hagi og hegna ‘girða af, verja gegn ágangi’ og sé upphafleg merking þess ‘verndari, landvarnarmaður’. Ásgeir taldi að fjallsheitið Högn kynni að vera skylt því og hefði merkt ‘skjólríkt fjall, fjallgirðing’.

Fjallið Högn, sem er framarlega í Langadal í Ísafjarðardjúpi, er fyrst nefnt svo á Herforingjaráðskorti frá 1915 (og svo á opinberum kortum allar götur síðan), en í öðrum heimildum er það nefnt Högni og afleidd nöfn eru Högnafjall, -hlíðar, Högnavötn og Högn(a)á.

Högna-örnefni er að finna víða á landinu. Högnahaugur og Högnhöfði eru nöfn á fjöllum og Högnaklettur er það sem nafnið ber með sér.  Annars konar náttúrufyrirbæri eru einnig kennd við högna í örnefnum, sbr. nöfnin Högnalækur, -blá, -brekkur, -dalur, -vatn, -gróf, –hóll og -völlur. Bæjarnafnið Högnastaðir er á þremur stöðum á landinu og önnur býlanöfn eru Högnagerði og -völlur.

Á afmörkuðu svæði í Noregi og Svíþjóð kemur orðið hogn/hågn fyrir í nöfnum á fjöllum (oftar en ekki háum fjöllum að því er virðist). Í Suður-Þrændalögum eru dæmin Melshogna, Forilhogna, Buhogna og Sauhogna og fleiri dæmi eru í Østerdalen í Noregi. Handan landamæranna eru til að mynda Digerhågna og Fruhågna í Härjedalen og Härjehågna í Dalarna.

Í erindinu verða raktar heimildir um Högna-nöfn á Íslandi og svipuð nöfn í nágrannalöndunum, íslensku nöfnin borin saman við hin erlendu og eftir megni reynt að skýra nöfnin.

 

Guðrún Þórhallsdóttir: Málfræðin í náttúrunafnakenningunni

Nú árið 2024 er öld liðin frá fæðingu Þórhalls Vilmundarsonar og sextíu ár frá þeirri hugljómun hans sem brátt fékk nafnið náttúrunafnakenningin. Þegar þetta afmælisár nálgaðist hafði ég ástæðu til að rifja upp kynnin af ritsmíðum hans um íslensk örnefni og lesa óbirt handrit. Þá átti ég fyrir höndum að flytja fyrirlestur á ráðstefnu samanburðarmálfræðinga í Bandaríkjunum og áttaði mig á að líklega hefði aldrei verið fjallað um náttúrunafnakenninguna frammi fyrir þess konar áheyrendum, samanburðarmálfræðingum sem væru ekki sérfræðingar í norrænum málum og hefðu aldrei heyrt á Þórhall eða rannsóknir hans minnst. Ég skilaði inn titlinum „Slaughtering Settlers“ og samdi erindi sem hæfði markhópnum.

Fyrrnefndur fyrirlestur varð tilefni til að hugleiða hvernig ætti að meta náttúrunafnakenninguna og einstakar örnefnaskýringar í hennar anda með mælikvörðum samanburðarmálfræðinnar eða sögulegra málvísinda almennt. Að sjálfsögðu er þess krafist að fjallað sé um málbreytingar hvers konar með strangvísindalegum aðferðum og oft þykir þá tortryggilegt að aðrir en málfræðingar fáist við þær. Á hinn bóginn búa sögulegir málfræðingar við þann vanda að málheimildir frá eldri málstigum eru gloppóttar og eru alvanir því að þurfa að geta sér til um þróun orðmynda á forsögulegum tímum. Auk þess þurfa þeir að gæta að því að sérnöfn taka stundum sérkennilegum breytingum og að einnig kemur fyrir að sérnafn haldi beygingu sinni eða framburði óbreyttum en taki ekki þátt í breytingum sem verða í samnöfnum. Í fyrirlestrinum verður fjallað um náttúrunafnakenninguna með þessar aðstæður í huga, tekin dæmi af örnefnum og sýnishorn úr skrifum Þórhalls.

 

Heimir Freyr Viðarsson: Af meintri vömm Wiséns – Ritdeilan við Larsson og spjöllin á Íslenskri hómilíubók  

Íslensk hómilíubók, sem varðveitt er í skinnbókinni Sthm. Perg. 15 4to frá um 1200, er án vafa meðal mestu dýrgripa málsögunnar og ómetanleg heimild um íslenskt mál á síðari helmingi 12. aldar. Þrátt fyrir að handritið sé vel varðveitt, nokkuð heilt og í góðu ástandi miðað við aldur, vita færri að átt var meðvitað við texta skinnbókarinnar á s.hl. 19. aldar, að því er talið er „til samræmis við“ fræðilega útgáfu hennar (Wisén 1872).

Í erindinu verður farið stuttlega yfir þessa reyfarakenndu frásögn, skyggnst inn í vinnubrögð meints geranda og mannsins sem afhjúpaði hann, Ludvigs Larssons (1860-1933). Larsson var annálaður fyrir vandvirkni sína, nákvæmni og jafnvel smásmygli, en færa má rök fyrir að yfirburðastaða hins virta prófessors Theodors Wiséns (1835-1892), sem jafnframt hafði hlotið verðlaun fyrir útgáfuna, hafi gert Larsson erfiðara um vik að leiða hið sanna í ljós; tæpast hefur sviplegt andlát Wiséns skömmu eftir útgáfu tímamótarits Larssons, Ordförrådet i de älsta islänska handskrifterna (1891), sem fylgdi ekki textanum í útgáfu Wiséns, bætt þar neitt úr skák. Dæmi verða sýnd um staði í skinnhandritinu sem Larsson gerði að umfjöllunarefni í ritdeilu sinni við Wisén, en athugasemdir Larssons eru vel á annað þúsund. Í inngangi sínum að nýrri útgáfu Íslenskrar hómilíubókar telur Andrea de Leeuw van Weenen (1977/1993) raunar spellvirkin vera umfangsmeiri en áður var talið.

Sérstakt hlutverk í erindinu mun leika forvitnilegt rannsóknargagn sem nýlega rak á fjörur fyrirlesarans og hefur ekki komið fyrir sjónir almennings áður svo vitað sé. Þar er um að ræða útgáfu Wiséns (1872) með ævintýralega ítarlegu kroti. Hvort þessi bók beri „fingraför“ margumræddrar nákvæmni Larssons er jafnframt lykilspurning sem leitað verður svara við. Þá verður einnig hugað að hinu fræðilega samhengi, tíðarandanum þá og tíðaranda nútímans, með tilliti til heilinda í fræðastörfum almennt séð.

 

Helgi Skúli Kjartansson: Himnasmiður og hryngerðirnar

Runhendan „Heyr, himna smiðr“, sem Kolbeinn Tumason „kvað“ á örlagastundu 1208 (og hafði kannski ort sjálfur), hljómar fyrir brageyra nútímamanns því líkast sem vísuorðið sé þrír bragliðir, sá síðasti stýfður:

Komi / mjúk til / mín

þú hefr / skaptan / mik;
ek em / þrællinn / þinn

Reyndar oftar en ekki eins og fyrsti liðurinn sé stýfður líka:

Minnsk, / mildingr, / mín;
mest / þurfum / þín.

Og hljómar þá stundum fremur eins og forliður:

á / hölða / grund

í / hjarta / mér.

Af þessum dæmum eru það þau síðustu sem gefa rétta mynd af hrynjandi kvæðisins. Það er runhenda með línulengd fornyrðislags – engir bragliðir en fjórar bragstöður, ein- eða tvíkvæðar, sem raðast saman í ákveðnar hryngerðir (týpur). Sem sagt sami háttur og Snorri sýnir í 85.–87. vísu Háttatals og Egill sjálfur í Höfuðlausn.

Skáldin þrjú beita þó ekki reglum háttarins á nákvæmlega sama hátt. Fyrirlesari leitar dæma um að ljóð Kolbeins skeri sig úr og staðnæmist þá við vísuorð eins og:

hvers skáldit biðr

þú´st dróttinn minn

ór hjarta borg.

 

Jón G. Friðjónsson: Íslenskt mál og gervigreind (spjallmennið ChatGPT)

Að undanförnu hefur talsvert verið rætt um gervigreind og þá byltingu sem hún hefur þegar valdið og muni valda. Það er eins og enginn sé maður með mönnum nema hann noti gervigreind. Sumir telja að hún sé öflugur þýðandi, geti skrifað greinar um hvað eina og farið yfir texta og leiðrétt hann, ekki aðeins þefað upp allar villur heldur einnig leiðbeint um málfar og framsetningu. Ég tel mig ekki vita mikið um gervigreind, en hins vegar hef ég um liðlega hálfrar aldar skeið starfað á akri íslenskrar tungu og þannig öðlast allnokkra reynslu og þekkingu á eðli tungunnar og einkennum hennar. Skal nú vikið að nokkrum atriðum af þeim toga.

Nokkur einkenni íslenskrar tungu

Oft hefur verið bent á að íslensk tunga hafi breyst svo lítið frá árdögum ritlistar á 12. öld og fram á okkar daga að við nútímamenn getum auðveldlega lesið fornbókmenntir okkar, einkum ef ritháttur er færður til nútímahorfs. Hljóðkerfi íslenskrar tungu er að vísu gjörbreytt frá elstu heimildum, en beygingarfræði, setningafræði, merkingarfræði og orðmyndun er lítt breytt og þess vegna má segja að samfella íslenskrar tungu sé nánast órofin frá elstu heimildum fram til nútímamáls. Af þessu leiðir m.a. að íslenskur orðaforði er að miklu leyti gagnsær, og það á einnig við um langflest nýyrði sem mynduð eru af íslenskum stofnum á grunni reglna um orðmyndun (samsett orð og afleidd), sbr. eftirfarandi sýnishorn nýyrða frá síðari hluta 19. aldar: áttaviti, dómgreind, eldmóður, frumkvæði, íhlutun, misbeita, ófremdarástand, raunhæfur, réttlætanlegur, réttmætur, ritfrelsi, samkeppni, siðmenning, skilgreina og stjórnmálamaður. Það er hluti af málskilningi og málkennd málhafa að átta sig t.d. á grunneiningum samettra orða, gagnsæi þeirra, og skilja merkingu þeirra á þeim forsendum. Nýmyndun af þessum toga er til marks um nær óþrotlegan sköpunarmátt tungunnar og takmarkalausa fjölbreytni.

Ástæða þess að ég orðlengi um þetta er sú að ég hef leitast við að kanna með beinum hætti hvernig spjallmenninu, ChatGPT, tekst að koma til skila viðtekinni merkingu þeirra máldæma sem ég hef lagt fyrir það. Einkum hefur áhugi minn þó beinst að því hvort og þá hvernig megineinkenni íslenskrar tungu koma fram í svörum spjallmennisins.

Af þeim dæmum sem ég hef skoðað virðist mér spjallmennið lítinn skilning hafa á íslensku máli og myndmál er því nánast lokuð bók, það áttar sig ekki á tengslum beinnar merkingar og óbeinnar, gagnsæi er því framandi og hvergi hattar fyrir nýsköpun og sköpunarmætti svo að nokkuð sé nefnt.

Ég hef innt spjallmennið eftir merkingu fjölmargra textadæma og mun í erindi mínu leitast við að gera grein fyrir svörum við nokkrum þeirra. Dæmin hef ég reynt að velja þannig að þau sýna jafnt kosti sem galla snjallmennisins.

Að lokum skal þess getið að mér er fullljóst að gervigreind kemur að miklu gagni á mörgum sviðum, t.d. við að vinna úr staðreyndum og öðru efni af þeim toga. Í erindi mínu mun ég leitast við að renna stoðum undir þá skoðun mína að mér virðist spjallmennið ráða illa við hugvísindi, enda er spjall þess oft og tíðum ólíkt mannlegu máli í grundvallaratriðum.

 

Jón Axel Harðarson: Forarpyttir orðsifjafræðinnar: Nokkur dæmi

Meðvitaðar hugleiðingar um tungumál eru mjög gamlar. Samanburðarrannsóknir á skáldskap og formúlukenndu orðfæri indóevrópskra þjóða sýna að þeir sem töluðu frummálið höfðu sinn eigin frásagnarkveðskap og skáldskaparmál. Það er ýmislegt sem ber vott um málspeki skálda fyrri tíma. Þannig krefjast bragarhættir eins og þeir sem notaðir eru í vedískum og grískum kveðskap góðrar þekkingar á hljóðfalli og atkvæðabyggingu fornindversku og grísku. Einnig vitnar kerfisbundin stuðlasetning í forngermönskum kveðskap um hljóðkerfislega þekkingu skálda. Þá má nefna stílbragðið figura etymologica, sem birtist víða í bókmenntum indóevrópskra þjóða og byggist á því að tengja saman skyld orð, þ.e. orð sem  mynduð eru af sömu rót, sbr. ísl. gefa gjöf, færa fórn, sofa svefn o.s.frv. Þetta sýnir að sú grein orðsifjafræði sem fæst við skyldleika orða innan einstakra tungumála er ævaforn. Hún er stundum kölluð „innri orðsifjafræði“. Miklu yngra er hins vegar það viðfangsefni orðsifjafræði að leita orðasamsvarana í skyldum málum og rekja uppruna og þróun orða. Þessi grein orðsifjafræðinnar kallast „ytri orðsifjafræði“. Hún á upphaf sitt í því að menn sem höfðu öðlast þekkingu á fleiri málum en móðurmáli sínu fóru markvisst að leita skyldra orða í þessum tungumálum. Og raunar varð hún ekki að þeirri vísindagrein sem við nefnum orðsifjafræði fyrr en á 19. öld þegar samanburðarmálfræðin varð til. Vísindalegar rannsóknir á skyldleika tungumála komu fyrst til sögunnar þegar fræðimenn beindu sjónum sínum að málfræðilegri uppbyggingu einstakra mála og uppgötvuðu þau hljóðlögmál sem hafa verkað innan þeirra. Í þessu sambandi má nefna menn eins og Lambert ten Kate, Friedrich von Schlegel, Rasmus Rask og Jacob Grimm, og síðar einnig Karl Verner og ungmálfræðingana þýsku með Karl Brugmann í broddi fylkingar.

Þrátt fyrir miklar framfarir í indóevrópskum samanburðarmálvísindum og orðsifjafræði indóevrópskra mála eru á þessum sviðum enn ærin verkefni að vinna. Orðsifjafræðin krefst mikillar kunnáttu í sögulegri málfræði þeirra mála sem borin eru saman og enn eru ýmsar orðsifjaskýringar umdeildar. Fyrir kemur að jafnvel færustu orðsifjafræðingum verði á alvarleg mistök. Í þessu erindi verður fjallað um nokkrar skýringar Guus Kroonens í ritinu Etymological Dictionary of Proto-Germanic (2013) og mat á það lagt hve vel hafi til tekist. Þar koma m.a. íslensku orðin sía, síga og síki við sögu.

 

Katrín Axelsdóttir: Er –ey hin nýja –ína?

Ýmsir þættir geta haft áhrif á nafnaval foreldra og geta þeir þættir reyndar verið nokkuð mismunandi eftir samfélögum. Á Vesturlöndum er nafnaval nokkuð frjálst en þættir á borð við nafnahefð í fjölskyldu (að nefna eftir ættingjum) og vinsældir frægra persóna (raunverulegra eða skáldaðra) hafa þó stundum áhrif á valið. Vinsældir einstakra mannanafna eru breytingum háðar eins og svo margt annað sem val stendur um; nöfn geta á skömmum tíma þotið upp vinsældalistana og jafnvel hrapað niður þá skömmu síðar – vinsældir sumra nafna virðast á hinn bóginn harla stöðugar. Sama virðist gilda um viðliði samsettra nafna og viðskeyti sem notuð eru til að mynda nöfn.

Í fyrirlestrinum verður fyrst sagt frá ýmsu sem getur haft áhrif á nafnaval, bæði hér og annars staðar. Sjónum verður síðan einkum beint að nafnliðnum –ey. Hann var til á fornum tíma en nöfnin með honum voru ekki mörg, aðeins eru nefnd þrjú í Nöfnum Íslendinga (Guðrún Kvaran og Sigurður Jónsson frá Arnarvatni 1991): Bótey, Laufey og Þórey. Fjölmörg „eyjanöfn‟ hafa bæst við nafnaforðann síðan þá, langflest á 20. öld. Á skrá um umsóknir til mannanafnanefndar (sem haldið hefur verið utan um frá síðustu aldamótum) er að finna allmörg slík og virðist þetta vera sá viðliður kvenmannsnafna sem nýtur hvað mestra vinsælda þegar kemur að nýmynduðum nöfnum.

 

Klaus Johan Myrvoll: «Poetisk stemmatikk» – opprinnelsen og utviklingen av Óláfs saga hins helga

Det var en omfattende utveksling av manuskripter og tekster mellom Island og Noreg i middelalderen. Det var òg litterær produksjon i begge land, der visse verker synes å ha blitt til i Noreg, f.eks. Ágrip (ca. 1190) og Fagrskinna (ca. 1220), mens andre ble til på Island, f.eks. Morkinskinna (ca. 1215) og Heimskringla (ca. 1230). Andre sagaer har ingen klar proveniens. Det gjelder bl.a. den (hypotetiske) eldste sagaen om Olav den hellige.

De fleste sagaer er prosimetra, dvs. sammensatte av prosa og poesi. I tidligere forskning har den evidensen varianter i skaldestrofene har kunnet gi, i stor grad blitt neglisjert. Et eksempel er Jónas Kristjánssons avhandling om Fóstbrœðra saga (1972), der han slutter at det «er hæpið að reisa nokkra flokkun handritanna á fáeinum lesháttum í vísunum. Uppskrifarar hafa ekki ætíð skilið vísurnar, og því breytast þær í uppskriftum á ýmsa vegu af hreinni tilviljun» (s. 43).

Dette foredraget vil presentere en ny metode for å nyttiggjøre seg den informasjonen strofene gir, ved at man studerer språket i strofene og den omkringliggende prosaen hver for seg, for så å sammenligne de resultatene man kommer frem til. Denne metoden bygger på følgende forutsetninger eller hypoteser:

  1. Skriverne var i stand til å forstå språket, metrikken og stilen i skaldestrofene i skiftende grad, men i gjennomgående mindre grad enn prosaen rundt.
  2. Skriverne kopierte antageligvis strofene mer nøyaktig (ord-for-ord) enn det som var tilfellet for prosaen, der skriveren mer suverent kunne omformulere, f.eks. endre narrativ tid, bytte ut navn med pronomen eller være mer eller mindre detaljert i beskrivelsen.
  3. Dersom det oppstod feil i strofene, var de fleste skrivere ikke i stand til å restituere eller emendere teksten. Dette førte til at feilene ville bli kopiert videre eller eventuelt bli enda verre på grunn av fåfengte forsøk på korrigering.

Av disse observasjonene følger min teori: at språklige former i strofene er mer avgjørende for byggingen av stemmaer og for diskusjoner om teksters proveniens enn variasjon i prosaen. Dette utelukker selvsagt ikke å ta hensyn til de resultatene man har kommet frem til i studier av prosaen, men den «poetiske stemmatikken» vil kunne supplere og korrigere disse på viktige punkter. Jeg vil vise hvordan denne nye metoden kan anvendes på de ulike verkene som inneholder en saga om Olav den hellige.

 

Sigríður Sæunn Sigurðardóttir: Kerfisvæðing flóknu forsetninganna á bak við og við hliðina á

Í nútímaíslensku koma forsetningarnar við hliðina á (1a) og á bak við (2a) stundum fyrir í einfaldaðri mynd, þ.e. hliðiná (1b) og bakvið (2b).

(1a) Sá fjórði sat við hliðina á mér í salnum. (Twitter, 2016)

(1b) Fólkið sem sat hliðiná mér í eymundsson (Twitter, 2016)

(2a) Er myndatökunaðurinn [svo] að fela sig á bak við lýsistunnu? (Twitter, 2022)

(2b) Alvöru karlmenn fela sig greinilega bakvið nafnlausa accounta (Twitter, 2023)

Hér er lagt til að einfaldaðar myndir endurspegli kerfisvæðingu (sjá einnig Jón G. Friðjónsson 2004, 2007 og Eirík Rögnvaldsson 2021 sem fjalla um stefnu breytingarinnar), en samkvæmt þeirri hugmynd breytist forsetning (F1), nafnorð (N1) og forsetning (F2) í staka forsetningu (F) eins og sýnt er í (3).

(3)        F1N1F2  >

Tilurð forsetninga úr nafnorði eða úr nafnorði og öðrum einingum svo sem atviksorði eða nafnorði er mjög algeng þróun í tungumálum heims (Lehmann 1991:501; Heine & Kuteva 2002:271–2; van Gelderen 2011:182–187) og ætla má að óhjákvæmilegt sé að slík þróun nái endastöð.

Í þessu erindi verður fjallað um kerfisvæðingu á bak við og við hliðina á í íslensku. Forsetningarnar verða skoðaðar í sögulegu ljósi, með tilliti til stefnu breytingarinnar í (3). Gefið verður yfirlit yfir stöðu forsetninganna í nútímamáli og dreifingu flókinna og einfaldaðra mynda í málgögnum frá síðustu 10–20 árum. Loks verður reynt að geta sér til um hvernig framtíð forsetninganna kunni að líta út.

 

Þorgeir Sigurðsson: Samdi Snorri skýringarnar við Háttatal?

Fáir efast um að Háttatal í Snorra-Eddu sé ort af Snorra Sturlusyni en menn eru ekki jafnvissir um hvort hann hafi skrifað skýringarnar sem fylgja kvæðinu. Stundum eiga þær illa við þau erindi sem þau eiga að útskýra. Í útgáfu sinni á Háttatali telur Anthony Faulkes upp tíu dæmi um þetta. Á hinn bóginn bendir það til að Snorri hafi samið skýringarnar að höfundur þeirra skýrir vísur með svokölluðum refhvörfum, sem annars væru óskiljanlegar, og margsinnis telur hann sig þess umkominn að tala fyrir munn allra skálda um hvað sé rétt og fagurt í kveðskap. Sérstaklega er athyglisvert að hann segir að alhendur háttur sé fegurstur og vandaðastur allra hátta, en Sorrri orti sjálfur kvæði undir þeim hætti. Líklegt er að Ólafur Þórðarson vitni í Þriðju málfræðiritgerðinni til orða Snorra í Háttatali um hversu langt megi rekja kenningar, en það sýnir að til voru þeir sem töldu Snorra vera sérstaklega dómbæran á góðan kveðskap.

Oft má finna finna ástæður fyrir gölluðum skýringum Háttatals. Að vel athuguðu máli verður fátt eftir sem Snorri gæti ekki hafa skrifað. Í þessu erindi verður sérstaklega hugað að villum sem orðið hafa til við útgáfur á Snorra Eddu. Útgefendur hafa ekki reynt að endurgera líklegan texta Háttatals, heldur hafa þeir að mestu fylgt texta Konungsbókar (R) sem er eina handritið sem geymir allt Háttatal. Hér er því haldið fram að í nokkrum tilvikum hafi þeir birt texta sem líklega var ekki í frumgerð Háttatals og með því hafi þeir aukið misræmi milli skýringa Snorra og kvæðisins.

7. Ólafsþing, 26. október 2024: Fyrirlestrakall

Sjöunda Ólafsþing félagsins verður haldið fyrsta vetrardag, þ.e. laugardaginn 26. október nk., í fyrirlestrasal Eddu.

Kallað er eftir fyrirlestrum um söguleg málvísindi og textafræði á málvísindalegum grunni. Efni fyrirlestranna getur tengst sögulegri málfræði íslensku, norrænna, germanskra eða annarra indóevrópskra mála, enn fremur handritafræði, rúnafræði, bragfræði, nafnfræði eða goðafræði svo eitthvað sé nefnt.

Erindi á Ólafsþingi skulu að jafnaði flutt á íslensku en einnig kemur til greina að þau séu flutt á öðrum málum.

Þeir sem hafa hug á að halda fyrirlestur eru beðnir um að senda vinnutitil og útdrátt um efnið (200–300 orð) til Jóns Axels Harðarsonar (jonaxelh@hi.is) eigi síðar en 1. október.

Aðalfundur Máls og sögu og fyrirlestur Þorgeirs Sigurðssonar

Aðalfundur félagsins verður haldinn föstudaginn 24. maí nk. kl. 15:15 í stofu 106 í Odda. Eftir fundinn eða kl. 16:00 mun Þorgeir Sigurðsson doktor í íslenskri málfræði og sérfræðingur í þróun norrænnar bragfræði flytja erindi sem hann nefnir:

Rím og hljóðön — Kenning Hreins um fornt rím í íslensku og af hverju það skiptir máli að rímið byggi á hljóðönum og lýsir svo:

Í dróttkvæðu alrími þurfa sérhljóð að vera þau sömu. Frá þessu eru undantekningar. Sú helsta er að a og ǫ geta rímað saman og er það kallað ónákvæmt rím. Þetta rím leiðir til spurninga um hvort rím dróttkvæða endurspegli hljóðkerfi íslenskunnar eða ekki. Í erindinu verður sagt frá nýlegum athugunum á rími tvíhljóðanna ja, jǫ og og rætt hvernig þetta rím fellur að kenningu Hreins Benediktssonar um ónákvæmt rím.

Allir velkomnir.